باغچه دلم

ارام از کنار باغچه ی دلم میگذری

و افتاب گردان هایم به سویت سر میکشند

نور خود را دریغ میکنی مثل همیشه

بغض بر گلویم چنگه میکشد

واز درون تهی میشوم

احساس پوچی تنها یک احساس نیست

پوچ و ناچیز گشته ام 

مام دلتنگی هایم در برابرم قد علم میکنند

و من چون تکه کاغذی مچاله شان میکنم

ودر سطل زباله های ذهنم میاندازم

میدانم قرار بود که در نبودت بی قرار نشوم

اما بی قرارم

نمیخواهم همچون تو پا بر عهدمان گذارم

پس لبخندم را بدرقه ی راهت میکنم