شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی

تـــو را با لهجه گلهای نیلوفر صدا کــردم

تمام شــــــــــــب برای با طراوت ماندن

باغ قـــــــــــــشنگ آرزوهایت دعا کردم

پس از یک جستجوی نقـــــــــــــــره ای

درکـــــــــــــــــوچه هـای آبی احساس

تورا از بین گل هایی که در تنـــــــهایی

ام رویید با حـــــــــــــــسرت جدا کردم

و تو در پاســــــخ آبی ترین موج تمنای

دلم گفتی دلم حیـــــــران و سرگردان

چــشمانـــــــــــی ست رویایـــــــــی

و مـــــــــــن تنها برای دیدن زیبایی آن

چــشم تو را در دشتی از تنهــــــــایی

و حســــــــــــــــرت رهــا کـــــــــردم

همین بود آخرین حرفت و مــــن بعد از

عــــــــــــبور تلــخ و غمگـــــــــــــینت

حریــــم چشمهایم را به روی اشکی از

جنــس غـــــروب ساکت و نارنجـــــی

خـــــــــــورشــــــــید واکــــــــــــــردم

نمیـدانم چرا رفتی نمـــــــــیدانم شاید

خطا کـــــــردمو تو بی آنکه فکر غربت

چشـــــــــمان من باشـی نمــی دانم

کـــــجا تا کی برای چه ولی رفتـــــی

و بـــــــــعد از رفتــــــــــــنت باران چه

معصـــــــــــــــــــــــــومانه می بارید

و بـعد از رفــتنت یک قلــــــــب دریایی

تــــــرک برداشـتو بعـد از رفتنت رسم

نـــوازش در غمی خاکـستری گم شد

و گنجشکــــــــــــی که هر روز از کنار

پنجره با مهربانی دانــــــه بر میداشت

تمام بالهایش غرق در اندوه غربت شد

و بعد از رفتنت دریاچه بغضی کــــــرد

کسی فهمید تو نام مــــــــــــرا از یاد

خواهی بردوبعد از این همه طـــوفان

و وهـــــــــــــــم و پرســـش و تردید

کـــــــــسی از پشـت قاب پنجره آرام

وزیــــــــــــــــــــــــــبا گفــــــــــــت:

تو هم در پاسخ ایـــــــــــن رفتن بگو

در راه انــــتخابــم خطــــــــــــا کردم

و مـن در حـــــــــالتی ما بین اشک و

حســـــــــــــــــرت و تـــــــــــــــردید

و من در اوج پاییزی ترین حالت یک دل

میــــــان غصه ای از جنس بــــــغض

کوچک یک ابرنمیدانم چــــــرا شاید به

رســـم و عادت پروانگی مان باز برای

شــــــادی و خوشــبختی باغ قشنگ

 آرزوهایــــــــــــــــــــــــت دعا کردم...